دیوان شمس/هزار جان مقدس هزار گوهر کانی
ظاهر
هزار جان مقدس هزار گوهر کانی | فدای جاه و جمالت که روح بخش جهانی | |||||
چه روحها که فزایی چه حلقهها که ربایی | چو ماه غیب نمایی ز پردههای نهانی | |||||
چو در غزا تو بتازی ز بحر گرد برآری | هزار بحر بجوشد چو قطرهای بچکانی | |||||
تویی ز کون گزیده تویی گشایش دیده | به یک نظر تو ببخشی سعادت دوجهانی | |||||
کژی که هست جهان را چو تیر راست کن آن را | بکش کمان زمان را که سخت سخته کمانی | |||||
نه چرخ زهر چشاند نه ترس و خوف بماند | چو دل ثنای تو خواند که شاه امن و امانی | |||||
به چرخ سینه برآیی هزار ماه نمایی | یکی بدان که تو اینی یکی بدان که تو آنی | |||||
تو راست چرخ چو چاکر تو مه نباشی و اختر | هزار ماه منور ز آستین بفشانی | |||||
تو شمس مفخر تبریز به خواجگی چو نشینی | صد آفتاب زمان را چو بندگان بنشانی |