دیوان شمس/هر نفسی از درون دلبر روحانیی
ظاهر
هر نفسی از درون دلبر روحانیی | عربده آرد مرا از ره پنهانیی | |||||
فتنه و ویرانیم شور و پریشانیم | برد مسلمانیم وای مسلمانیی | |||||
گفت مرا می خوری یا چه گمان میبری | کیست برون از گمان جز دل ربانیی | |||||
بر سر افسانه رو مست سوی خانه رو | جان بفشان کان نگار کرد گل افشانیی | |||||
یک دم ای خوش عذار حال مرا گوش دار | مست غمت را بیار رسم نگهبانیی | |||||
عابد و معبود من شاهد و مشهود من | عشق شناس ای حریف در دل انسانیی | |||||
کعبه ما کوی او قبله ما روی او | رهبر ما بوی او در ره سلطانیی | |||||
خواجه صاحب نظر الحذر از ما حذر | تا ننهد خواجه سر در خطر جانیی | |||||
نی غلطم سر بیار تا ببری صد هزار | گل ندمد جز ز خار گنج به ویرانیی | |||||
آمد آن شیر من عاشق جان سیر من | در کف او شیشهای شکل پری خوانیی | |||||
گفتم ای روح قدس آخر ما را بپرس | گفت چه پرسم دریغ حال مرا دانیی | |||||
مستم و گم کرده راه تن زن و پرسش مخواه | مست چهام بوی گیر باده جانانیی | |||||
کی بود آن ای خدا ما شده از ما جدا | برده قماشات ما غارت سبحانیی | |||||
هر کی ورا کار کیست در کف او خارکیست | هر کی ورا یار کیست هست چو زندانیی | |||||
کارک تو هم تویی یارک تو هم تویی | هر کی ز خود دور شد نیست بجز فانیی |