دیوان شمس/هر روز فقیران را هم عید و هم آدینه
| هر روز فقیران را هم عید و هم آدینه | نی عید کهن گشته آدینه دیگینه | |||||
| عیدانه بپوشیده همچون مه عید ای جان | از نور جمال خود نی خرقه پشمینه | |||||
| ماننده عقل و دین بیرون و درون شیرین | نی سیر درآکنده اندر دل گوزینه | |||||
| درپوش چنین خرقه می‌گرد در این حلقه | مانند دل روشن در پیشگه سینه | |||||
| در جوی روان ای جان خاشاک کجا پاید | در جان و روان ای جان چون خانه کند کینه | |||||
| در دیده قدس این دم شاخی است تر و تازه | در دیده حس این دم افسانه دیرینه | |||||