دیوان شمس/نکو بنگر به روی من نه آنم من که هر باری
ظاهر
نکو بنگر به روی من نه آنم من که هر باری | ببین دریای شیرینی ببین موج گهر باری | |||||
کی بگریزد ز دست حق کی پرهیزد ز شست حق | قیامت کو که تا بیند به نقد این شور و شر باری | |||||
یکی دستش چو قبض آمد یکی دستش چو بسط آمد | نداری زین دو بیرون شو گه باش و سفر باری | |||||
چو عیسی گر شکر خندی شکرخنده ببین از وی | چو موسی گر کمر بندی بر آن کوه کمر باری | |||||
شدی دربان هر دونی به زیر بام گردونی | به کوی یار ما دررو که بینی بام و در باری | |||||
به شاخ گل همیگفتم چه میرقصی در این گلخن | درآ در باغ جان بنگر شکوفه و شاخ تر باری | |||||
عطارد را همیگفتم به فضل و فن شدی غره | قلم بشکن بیا بشنو پیام نیشکر باری | |||||
به گوش زهره میگفتم که گوشت گرم شد از می | سر اندر بزم سلطان کن ببین سودای سر باری | |||||
چو سوسن صد زبان داری زبان درکش از این زاری | ز غنچه بسته لب بشنو ز خاموشان خبر باری |