دیوان شمس/مها یک دم رعیت شو مرا شه دان و سالاری

by مولوی

	مها یک دم رعیت شو مرا شه دان و سالاری			اگر مه را جفا گویم بجنبان سر بگو آری
	مرا بر تخت خود بنشان دوزانو پیش من بنشین			مرا سلطان کن و می‌دو به پیشم چون سلحداری
	شها شیری تو من روبه تو من شو یک زمان من تو			چو روبه شیرگیر آید جهان گوید خوش اشکاری
	چنان نادر خداوندی ز نادر خسروی آید			که بخشد تاج و تخت خود مگر چون تو کلهداری
	ز بس احسان که فرمودی چنانم آرزو آمد			که موسی چون سخن بشنود در می‌خواست دیداری
	یکی کف خاک بستان شد یکی کف خاک بستانبان			که زنده می‌شود زین لطف هر خاکی و مرداری
	تو خود بی‌تخت سلطانی و بی‌خاتم سلیمانی			تو ماهی وین فلک پیشت یکی طشت نگوساری
	کی باشد عقل کل پیشت یکی طفلی نوآموزی			چه دارد با کمال تو بجز ریشی و دستاری
	گلیم موسی و هارون به از مال و زر قارون			چرا شاید که بفروشی تو دیداری به دیناری
	مرا باری بحمدالله چه قرص مه چه برگ که			ز مستی خود نمی‌دانم یکی جو را ز قنطاری
	سر عالم نمی‌دارم بیار آن جام خمارم			ز هست خویش بیزارم چه باشد هست من باری
	سگ کهفی که مجنون شد ز شیر شرزه افزون شد			خمش کردم که سرمستم نباید بسکلد تاری
	بهل ای دل چو بینایی سخن گویی و رعنایی			هلا بگذار تا یابی از این اطلس کلهواری