دیوان شمس/من بیخود و تو بیخود ما را کی برد خانه
ظاهر
من بیخود و تو بیخود ما را کی برد خانه | من چند تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه | |||||
در شهر یکی کس را هشیار نمیبینم | هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه | |||||
جانا به خرابات آ تا لذت جان بینی | جان را چه خوشی باشد بیصحبت جانانه | |||||
هر گوشه یکی مستی دستی ز بر دستی | و آن ساقی هر هستی با ساغر شاهانه | |||||
تو وقف خراباتی دخلت می و خرجت می | زین وقف به هشیاران مسپار یکی دانه | |||||
ای لولی بربط زن تو مستتری یا من | ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه | |||||
از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد | در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه | |||||
چون کشتی بیلنگر کژ میشد و مژ میشد | وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه | |||||
گفتم ز کجایی تو تسخر زد و گفت ای جان | نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه | |||||
نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل | نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه | |||||
گفتم که رفیقی کن با من که منم خویشت | گفتا که بنشناسم من خویش ز بیگانه | |||||
من بیدل و دستارم در خانه خمارم | یک سینه سخن دارم هین شرح دهم یا نه | |||||
در حلقه لنگانی میباید لنگیدن | این پند ننوشیدی از خواجه علیانه | |||||
سرمست چنان خوبی کی کم بود از چوبی | برخاست فغان آخر از استن حنانه | |||||
شمس الحق تبریزی از خلق چه پرهیزی | اکنون که درافکندی صد فتنه فتانه |