دیوان شمس/منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی
ظاهر
منگر به هر گدایی که تو خاص از آن مایی | مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی | |||||
به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی | بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی | |||||
بشکن سبوی خوبان که تو یوسف جمالی | چو مسیح دم روان کن که تو نیز از آن هوایی | |||||
به صف اندرآی تنها که سفندیار وقتی | در خیبر است برکن که علی مرتضایی | |||||
بستان ز دیو خاتم که تویی به جان سلیمان | بشکن سپاه اختر که تو آفتاب رایی | |||||
چو خلیل رو در آتش که تو خالصی و دلخوش | چو خضر خور آب حیوان که تو جوهر بقایی | |||||
بسکل ز بیاصولان مشنو فریب غولان | که تو از شریف اصلی که تو از بلند جایی | |||||
تو به روح بیزوالی ز درونه باجمالی | تو از آن ذوالجلالی تو ز پرتو خدایی | |||||
تو هنوز ناپدیدی ز جمال خود چه دیدی | سحری چو آفتابی ز درون خود برآیی | |||||
تو چنین نهان دریغی که مهی به زیر میغی | بدران تو میغ تن را که مهی و خوش لقایی | |||||
چو تو لعل کان ندارد چو تو جان جهان ندارد | که جهان کاهش است این و تو جان جان فزایی | |||||
تو چو تیغ ذوالفقاری تن تو غلاف چوبین | اگر این غلاف بشکست تو شکسته دل چرایی | |||||
تو چو باز پای بسته تن تو چو کنده بر پا | تو به چنگ خویش باید که گره ز پا گشایی | |||||
چه خوش است زر خالص چو به آتش اندرآید | چو کند درون آتش هنر و گهرنمایی | |||||
مگریز ای برادر تو ز شعلههای آذر | ز برای امتحان را چه شود اگر درآیی | |||||
به خدا تو را نسوزد رخ تو چو زر فروزد | که خلیل زادهای تو ز قدیم آشنایی | |||||
تو ز خاک سر برآور که درخت سربلندی | تو بپر به قاف قربت که شریفتر همایی | |||||
ز غلاف خود برون آ که تو تیغ آبداری | ز کمین کان برون آ که تو نقد بس روایی | |||||
شکری شکرفشان کن که تو قند نوشقندی | بنواز نای دولت که عظیم خوش نوایی |