دیوان شمس/مستی ده و هستی ده‌ای غمزه خماره

by مولوی

	مستی ده و هستی ده‌ای غمزه خماره			تو دلبر و استادی ما عاشق و این کاره
	ما بر سر هر پشته گم کرده سر رشته			بیچاره تو گشته تو چاره بیچاره
	صد چشمه بجوشانی در سینه چون مرمر			ای آب روان کرده از مرمر و از خاره
	ای سنگ سیه را تو کرده مدد دیده			وی از پس نومیدی بشکفته گل از ساره
	ای نور روان کرده از پیه دو چشم ما			و اندیشه روان کرده از خون دل پاره