دیوان شمس/مرا حلوا هوس کردست حلوا

by مولوی

	مرا حلوا هوس کردست حلوا			میفکن وعده حلوا به فردا
	دل و جانم بدان حلواست پیوست			که صوفی را صفا آرد نه صفرا
	زهی حلوای گرم و چرب و شیرین			که هر دم می‌رسد بویش ز بالا
	دهانی بسته حلوا خور چو انجیر			ز دل خور هیچ دست و لب میالا
	از آن دستست این حلوا از آن دست			بخور زان دست ای بی‌دست و بی‌پا
	دمی با مصطفا و کاسه باشیم			که او می خورد از آن جا شیر و خرما
	از آن خرما که مریم را ندا کرد			کلی و اشربی و قری عینا
	دلیل آنک زاده عقل کلیم			ندایش می‌رسد کای جان بابا
	همی‌خواند که فرزندان بیایید			که خوان آراسته‌ست و یار تنها