| | | | | | |
| |
ما می‌نرویم ای جان زین خانه دگر جایی |
|
یا رب چه خوش است این جا هر لحظه تماشایی |
|
| |
هر گوشه یکی باغی هر کنج یکی لاغی |
|
بی‌ولوله زاغی بی‌گرگ جگرخایی |
|
| |
افکند خبر دشمن در شهر اراجیفی |
|
کو عزم سفر دارد از بیم تقاضایی |
|
| |
از رشک همی‌گوید والله که دروغ است آن |
|
بی‌جان کی رود جایی بی‌سر کی نهد پایی |
|
| |
من زیر فلک چون او ماهی ز کجا یابم |
|
او هر طرفی یابد شوریده و شیدایی |
|
| |
مه گرد درت گردد زیرا که کجا یابد |
|
چو چشم تو خماری چون روی تو صحرایی |
|
| |
این عشق اگر چه او پاک است ز هر صورت |
|
در عشق پدید آید هر یوسف زیبایی |
|
| |
بی‌عشق نه یوسف را اخوان چو سگی دیدند |
|
وز عشق پدر دیدش زیبا و مطرایی |
|
| |
گر نام سفر گویم بشکن تو دهانم را |
|
دوزخ کی رود آخر از جنت مأوایی |
|
| |
من بی‌سر و پا گشتم خوش غرقه این دریا |
|
بی‌پای همی‌گردم چون کشتی دریایی |
|
| |
از در اگرم رانی آیم ز ره روزن |
|
چون ذره به زیر آیم در رقص ز بالایی |
|
| |
چون ذره رسن سازم از نور و رسن بازم |
|
در روزن این خانه در گردش سودایی |
|
| |
بنشین که در این مجلس لاغر نشود عیسی |
|
برگو که در این دولت تیره نشود رایی |
|
| |
بربند دهان برگو در گنبد سر خود |
|
تا ناله در آن گنبد یابی تو مثنایی |
|
| |
شمس الحق تبریزی از لطف صفات خود |
|
از حرف همی‌گردد این نکته مصفایی |
|
