دیوان شمس/ما آب دریم ما چه دانیم
ظاهر
ما آب دریم ما چه دانیم | چه شور و شریم ما چه دانیم | |||||
هر دم ز شراب بینشانی | خود مستتریم ما چه دانیم | |||||
تا گوهر حسن تو بدیدیم | رخ همچو زریم ما چه دانیم | |||||
تا عشق تو پای ما گرفتهست | بیپا و سریم ما چه دانیم | |||||
خشک و تر ما همه تویی تو | خوش خشک و تریم ما چه دانیم | |||||
سرحلقه زلف تو گرفتیم | خوش می شمریم ما چه دانیم | |||||
گر زیر و زبر شود دو عالم | زیر و زبریم ما چه دانیم | |||||
گر سبزه و باغ خشک گردد | ما از تو چریم ما چه دانیم | |||||
گلزار اگر همه بریزد | گل از تو بریم ما چه دانیم | |||||
گر چرخ هزار مه نماید | در تو نگریم ما چه دانیم | |||||
گر زانک شکر جهان بگیرد | ما باده خوریم ما چه دانیم | |||||
شمس تبریز ز آفتابت | همچون قمریم ما چه دانیم |