دیوان شمس/لحظه‌ای قصه کنان قصه تبریز کنید
| لحظه‌ای قصه کنان قصه تبریز کنید | لحظه‌ای قصه آن غمزه خون ریز کنید | |||||
| در فراق لب چون شکر او تلخ شدیم | زان شکرهای خدایانه شکرریز کنید | |||||
| هندوی شب سر زلفین ببرد ز طمع | زلف او گر بفشانید عبربیز کنید | |||||
| بس زبان کز صفت آن لب او کند شود | چون سنان نظر از دولت او تیز کنید | |||||
| ای بسا شب که ز نور مه او روز شود | گر چه مه در طلبش شیوه شبخیز کنید | |||||
| وقت شمشیر بود واسطه‌ها برگیرید | صرف آرید نخواهیم که آمیز کنید | |||||
| شمس تبریز که خورشید یکی ذره اوست | ذره را شمس مگوییدش و پرهیز کنید | |||||