| | | | | | |
| |
قضا آمد شنو طبل نفیرش |
|
نفیرش تلختر یا زخم تیرش |
|
| |
چو دایه این جهان پستان سیه کرد |
|
گلوگیر آمدت چون شهد شیرش |
|
| |
خنک طفلی که دندان خرد یافت |
|
رهد زین دایه و شیر و زحیرش |
|
| |
بشارت‌های غیبی شد غذااش |
|
ز شیرش وارهانید از بشیرش |
|
| |
چو هر دم می‌رسد تلقین عشقش |
|
چه غم دارد ز منکر یا نکیرش |
|
| |
چو آن خورشید بر وی سایه انداخت |
|
ز دوزخ ایمنست و زمهریرش |
|
| |
به اقبال جوان واگشت جانی |
|
که راه دین نزد این چرخ پیرش |
|
| |
بدان دارالامان و اصل خود رفت |
|
رهید از دامگاه و دار و گیرش |
|
| |
رهید از بند شحنه حرص و آزی |
|
که کرده بود بیچاره و حقیرش |
|
| |
رو ای جان کز رباط کهنه جستی |
|
ز غصه آجر و حجره و حصیرش |
|
| |
نثارش آید از رضوان جنت |
|
کنارش گیرد آن بدر منیرش |
|
| |
تماشا یافت آن چشم عفیفش |
|
سعادت یافت آن نفس فقیرش |
|
| |
خجسته باد باغستان خلدش |
|
مبارک باد آن نعم المصیرش |
|
