دیوان شمس/قصر بود روح ما نی تل ویرانه‌ای
| قصر بود روح ما نی تل ویرانه‌ای | همدم ما یار ما نی دم بیگانه‌ای | |||||
| بادیه‌ای هایلست راه دل و کی رسد | جز که دل پردلی رستم مردانه‌ای | |||||
| نی دل خصم افکنی بل دل خویش افکنی | نی دل تن پروری عاشق جانانه‌ای | |||||
| چونک فروشد تنش در تک خاک لحد | رست درخت قبول از بن چون دانه‌ای | |||||
| عاشق آن نور کیست جز دل نورانیی | فتنه آن شمع چیست جز تن پروانه‌ای | |||||
| مسرح روح الله است جلوه روح القدس | زانک ورا آفتاب هست عزبخانه‌ای | |||||