| | | | | | |
|
بیعشق نشاط و طرب افزون نشود |
|
بیعشق وجود خوب و موزون نشود |
|
|
صد قطره ز ابر اگر به دریا بارد |
|
بیجنبش عشق در مکنون نشود |
|
|
بیمارم و غم در امتحانم دارد |
|
اما غم او تر و جوانم دارد |
|
|
این طرفه نگر که هرچه در رنجوری |
|
بیرون ز غمش خورم زیانم دارد |
|
|
بیمن به زبان من سخن میآید |
|
من بیخبرم از آنکه میفرماید |
|
|
زهر و شکر آرزوی من میآید |
|
ز آینده که داند چه کرا میشاید |
|
|
پیوسته سرت سبز و لبت خندان باد |
|
جان و دل عاشقان ز تو شادان باد |
|
|
آنکس که ترا بیند و شادی نکند |
|
سر زیر و سیه گلیم و سرگردان باد |
|
|
بییاری تو دل بسوی یار نشد |
|
تا لطف غمت ندیده غمخوار نشد |
|
|
هرچیز که بسیار شود خار شود |
|
غمهای تو بسیار شد و خوار شد |
|
|
تا با غم عشق تو مرا کار افتاد |
|
بیچاره دلم در غم بسیار افتاد |
|
|
بسیار فتاده بود اندر غم عشق |
|
اما نه چنین زار که این بار افتاد |
|
|
تا بنده ز خود فانی مطلق نشود |
|
توحید به نزد او محقق نشود |
|
|
توحید حلول نیست نابودن تست |
|
ورنه به گزاف باطلی حق نشود |
|
|
تا تو بخودی ترا به خود ره ندهد |
|
چون مست شدی ز دیده بیرون نجهند |
|
|
چون پاک آئی ز هر دو عالم به یقین |
|
آنگه بنشان نفرت انگشت نهند |
|
|
تا در دل من عشق تو اندوخته شد |
|
جز عشق تو هر چه داشتم سوخته شد |
|
|
عقل و سبق و کتاب بر طاق نهاد |
|
شعر و غزل دوبیتی آموخته شد |
|
|
تا در طلب مات همی کام بود |
|
هر دم که برون ز ما زنی دام بود |
|
|
آن دل که در او عشق دلارام بود |
|
گر زندگی از جان طلبد خام بود |
|
|
تا رهبر تو طبع بدآموز بود |
|
بخت تو مپندار که پیروز بود |
|
|
تو خفته به صبح و شب عمرت کوتاه |
|
ترسم که چو بیدار شوی روز بود |
|
|
تا سر نشود یقین که سرکش نشود |
|
وان دلبر برگزیده سرکش نشود |
|
|
آن چشمه آبست چه آن آب حیات |
|
آب حیوان نگردد آتش نشود |
|
|
تا گوهر جان در این طبایع افتاد |
|
همسایه شدند با وی این چار فساد |
|
|
زان گور بدان گور از آن رنگ گرفت |
|
همسایهی بدخدای کس را ندهاد |
|
|
تا مدرسه و مناره ویران نشود |
|
اسباب قلندری بسامان نشود |
|
|
تا ایمان کفر و کفر ایمان نشود |
|
یک بندهی حق به حق مسلمان نشود |
|
|
نایی ببرید از نیستان استاد |
|
با نه سوراخ و آدمش نام نهاد |
|
|
ای نی تو از این لب آمدی در فریاد |
|
آن لب را بین که این لبت را دم داد |
|
|
بانگ مستی ز آسمان میآید |
|
مستی ز فلک نعرهزنان میآید |
|
|
از نعرهی او جان جهان میشورد |
|
کان جان جهان از آن جهان میآید |
|
|
تنها بمرو که رهزنان بسیارند |
|
یک جان داری و خصم جان بسیارند |
|
|
خصم جان را جان و جهان میخوانی |
|
گولان چو تو در این جهان بسیارند |
|
|
تو جانی و هر زنده غم جان بکشد |
|
هر کان دارد منت آن بکشد |
|
|
هرجان که چو کارد با تو در بند زر است |
|
گر تیغ زنی از بن دندان بکشد |
|
|
تو هیچ نهای و هیچ توبه ز وجود |
|
تو غرق زیانی و زیانت همه سود |
|
|
گوئیکه مرا نیست بجز خاک بدست |
|
ای بر سر خاک جمله افلاک چه سود |
|
|
تیری ز کمانچهی ربابی بجهید |
|
از چنبر تن گذشت و بر قلب رسید |
|
|
آن پوست نگر که مغزها را بخلید |
|
و آن پرده نگر که پردهها را بدرید |
|
|
جامی که بگیرم میش انوار بود |
|
بینی که بگویم همه اسرار بود |
|
|
در هر طرفی که بنگرد دیدهی من |
|
بیپرده مرا ضیاء دلدار بود |
|
|
جانا تبش عشق به غایت برسید |
|
از شوق تو کارم به شکایت برسید |
|
|
ارزانکه نخواهی که بنالم سحری |
|
دریاب که هنگام عنایت برسید |
|
|
جان باز که وصل او به دستان ندهند |
|
شیر از قدح شرع به مستان ندهند |
|
|
آنجا که مجردان بهم مینوشند |
|
یک جرعه به خویشتنپرستان ندهند |
|
|
جان چو سمندرم نگاری دارد |
|
در آتش او چه خوش قراری دارد |
|
|
زان بادهی لبهاش بگردان ساقی |
|
کز وی سر من عجب خماری دارد |
|
|
جان را جستم ببحر مرجان آمد |
|
در زیر کفی قلزم پنهان آمد |
|
|
اندر دل تاریک به راه باریک |
|
رفتم رفتم یکی بیابان آمد |
|
|
جان روی به عالم همایون آورد |
|
وز چون و چگونه دل به بیچون آورد |
|
|
آن راز که تاکنون همی بود نهان |
|
از زیر هزار پرده بیرون آورد |
|
|
جان کیست که او بدیده کار تو کند |
|
یا دیده و دل که او شکار تو کند |
|
|
گر از سر گور من برآید خاری |
|
آن خار به عشق خار خار تو کند |
|
|
جان محرم درگاه همی باید برد |
|
دل پر غم و پر آه همی باید برد |
|
|
از خویش به ما راه نیابی هرگز |
|
از ما سوی ما راه همی باید برد |
|
|
جانم ز هواهای تو یادی دارد |
|
بیرون ز مرادها مرادی دارد |
|
|
بر باد دهم خویش در این بادهی عشق |
|
کاین باده ز سودای تو بادی دارد |
|
|
جانیکه در او از تو خیالی باشد |
|
کی آن جان را نقل و زوالی باشد |
|
|
مه در نقصان گرچه هلالی باشد |
|
نقصان وی آغاز کمالی باشد |
|
|
جاییکه در او چون نگاری باشد |
|
کفر است که آنجای قراری باشد |
|
|
عقلی که ترا بیند و از سر نرود |
|
سر کوفته به که زشت ماری باشد |
|
|
جز دمدمهی عشق تو در گوش نماند |
|
جان را ز حلاوت ازل هوش نماند |
|
|
بیرنگی عشق رنگها را آمیخت |
|
وز قالب بیرنگ فراموش نماند |
|
|
جز صحبت عاشقان و مستان مپسند |
|
دل در هوس قوم فرومایه مبند |
|
|
هر طایفهات بجانب خویش کشند |
|
زاغت سوی ویرانه و طوطی سوی قند |
|
|
چشمت صنما هزار دلدار کشد |
|
آن نالهی زیر او همه زار کشد |
|
|
شاهان زمانه خصم بردار کنند |
|
آن نرگس بیدار تو بیدار کشد |
|
|
چشم تو هزار سحر مطلق دارد |
|
هر گوشه هزار جان معلق دارد |
|
|
زلفت کفر است و دین رخ چون قمرست |
|
از کفر نگر که دین چه رونق دارد |
|
|
چشمی که نظر بدان گل و لاله کند |
|
این گنبد چرخ را پر از ناله کند |
|
|
میهای هزارساله هرگز نکنند |
|
دیوانگیی که عشق یکساله کند |
|
|
جودت همه آن کند که دریا نکند |
|
این دم کرمت وعده به فردا نکند |
|
|
حاجت نبود از تو تقاضا کردن |
|
کز شمس کسی نور تقاضا نکند |
|
|
جوزی که درونش مغز شیرین باشد |
|
درجی که در او در خوش آیین باشد |
|
|
چندین ز حسد شکستن آن مطلب |
|
گر بشکنیش هزار چندین باشد |
|
|
چون بدنامی بروزگاری افتد |
|
مرد آن نبود که نامداری افتد |
|
|
گر در خواهی ز قعر دریا بطلب |
|
کان کف باشد که بر کناری افتد |
|
|
چون خمر تو در ساغر ما در ریزند |
|
پنهان شدگان این جهان برخیزند |
|
|
هم امت پرهیز ز ما پرهیزند |
|
هم اهل خرابات ز ما بگریزند |
|
|
چون دیده بر آن عارض چون سیم افتاد |
|
جان در لب تو چو دیدهی میم افتاد |
|
|
نمرود صفت ز دیدگان رفت دلم |
|
در آتش سودای براهیم افتاد |
|
|
چون دیده برفت توتیای تو چه سود |
|
چون دل همه گشت خون وفای تو چه سود |
|
|
چون جان و جگر سوخت تمام از غم تو |
|
آنگاه سخنان جانفزای تو چه سود |
|
|
چون روز وصال یار ما نیست پدید |
|
اندک اندک ز عشق باید ببرید |
|
|
میگفت دلم که این محالست محال |
|
سر پیش فکنده زیر لب میخندید |
|
|
چون زیر افکند در عراق آمیزد |
|
دل عقل کند رها ز تن بگریزد |
|
|
من آتشم و چو درد می برخیزم |
|
هر آتش را که درد میبرخیزد |
|
|
چون شاهد پوشیده خرامان گردد |
|
هر پوشیده ز جامه عریان گردد |
|
|
بس رخت به خیل کاو گروگان گردد |
|
گر سنگ بود چو کان زرافشان گردد |
|
|
چون صبح ولای حق دمیدن گیرد |
|
جان در تن زندگان پریدن گیرد |
|
|
حایی برسد مرد که در هر نفسی |
|
بیزحمت چشم دوست دیدن گیرد |
|
|
چون صورت تو در دل ما بازآید |
|
مسکین دل گمگشته بجا بازآید |
|
|
گر عمر گذشت و یک نفس بیش نماند |
|
چون او برسد گذشتهها بازآید |
|
|
چون نیستی تو محض اقرار بود |
|
هستی تو سرمایهی انکار بود |
|
|
هرکس که ز نیستی ندارد بوئی |
|
کافر میرد اگرچه دیندار بود |
|
|
حاشا که دل از عشق جهانرا نگرد |
|
خود چیست بجز عشق که آنرا نگرد |
|
|
بیزار شوم ز چشم در روز اجل |
|
گر عشق رها کند که جانرا نگرد |
|
|
خاک توام و خدای حق میداند |
|
واجب نبود که از منت بستاند |
|
|
ور بستاند دعا گری پیشه کنم |
|
تا رحم کند پیش منت بنشاند |
|
|
خاموش مراز گفت و گفتار تو کرد |
|
بیکار مرا حلاوت کار تو کرد |
|
|
بگریختم از دام تو در خانهی دل |
|
دل دام شد و مرا گرفتار تو کرد |
|
|
خوابم ز خیال روی تو پشت بداد |
|
وز تو ز خیال تو همی خواهم داد |
|
|
خوابم بشد ودست بدامان تو زد |
|
خوابم خود مرد چون خیال تو بزاد |
|
|
خواهم گردی که از هوای تو رسد |
|
باشد که به دیده خاک پای تو رسد |
|
|
جانم ز جفا خرم و خندان باشد |
|
زیرا ز جفا بوی وفای تو رسد |
|
|
خواهم که دلم با غم همخو باشد |
|
گر دست دهد غمش چه نیکو باشد |
|
|
هان ای دل بیدل غم او دربر گیر |
|
تا چشم زنی خود غم او او باشد |
|
|
خورشید که باشد که بروی تو رسد |
|
یا باد سبک سر که به موی تو رسد |
|
|
عقلی که کند خواجه گهی شهر وجود |
|
دیوانه شود چون سر کوی تو رسد |
|
|
خورشید که در خانه بقا می نکند |
|
میگردد جابجا و جا می نکند |
|
|
آن نرو بجز قصد هوا مینکند |
|
میگوید کاصل ما خطا می نکند |
|
|
خورشید مگر بسته به پیشت میرد |
|
وان ماه جگر خسته به پیشت میرد |
|
|
وان سرو و گل رسته به پیشت میرد |
|
وین دلشده پیوسته به پیشت میرد |
|
|
خوش عادت خوش خو که محمد دارد |
|
ما را شب تیره بینوا نگذارد |
|
|
بنوازد آن رباب را تا به سحر |
|
ور خواب آید گلوش را بفشارد |
|
|
خون دل عاشقان چو جیحون گردد |
|
عاشق چو کفی بر سر آن خون گردد |
|
|
جسم تو چو آسیا و آبش عشق است |
|
چون آب نباشد آسیا چون گردد |
|
|
دامان جلال تو ز دستم نشود |
|
سودای تو از دماغ مستم نشود |
|
|
گوئیکه مرا چنانکه هستی بنمای |
|
گر بنمایم چنانکه هستم نشود |
|
|
دانی صوفی بهر چه بسیار خورد |
|
زیرا که بایام یکی بار خورد |
|
|
بگذار که تا این گل و گلزار خورد |
|
تا چند چو اشتران ز غم خار خورد |
|
|
در باغ آیید و سبز پوشان نگرید |
|
هر گوشه دکان گل فروشان نگرید |
|
|
میخندد گل به بلبلان میگوید |
|
خاموش شوید و در خموشان نگرید |
|
|
در باغ هزار شاهد مهرو بود |
|
گلها و بنفشههای مشکین بو بود |
|
|
وان آب زره زره که اندر جو بود |
|
این جمله بهانه بود و او خود او بود |
|
|
در بندم از آن دو زلف بند اندر بند |
|
در نالهام از لبان قند اندر قند |
|
|
هر وعدهی دیدار تو هیچ اندر هیچ |
|
آخر غم هجران تو چند اندر چند |
|
|
در حضرت حق ستوده درویشانند |
|
در صدر بزرگی همه بیخویشانند |
|
|
خواهی که مس وجود تو زر گردد |
|
با ایشان باش کیمیا ایشانند |
|
|
در خدمتت ای جان چو بدن میافتد |
|
زان سجده به بخت خویشتن میافتد |
|
|
هر بار که اندر قدمت میافتم |
|
جان در باطن به پای من میافتد |
|
|
درد و زخم ار زلف تو در چنگ آید |
|
از حال بهشتیان مرا ننگ آید |
|
|
گوئیکه به صحرای بهشتم ببرند |
|
صحرای بهشت بر دلم تنگ آید |
|
|
در راه طلب رسیدهای میباید |
|
دامان ز جهان کشیدهای میباید |
|
|
بیچشمی خویش را دوا کنی ور نی |
|
عالم همه او است دیدهای میباشد |
|
|
در سلسلهات هر آنکه پا بست شود |
|
گر فانی و گر نیست بود هست شود |
|
|
میفرمایی که بیخود و مست مشو |
|
ناچار هر آنکه میخورد مست شود |
|
|
در سینهی هر که ذرهای دل باشد |
|
بیمهر تو زندگیش مشکل باشد |
|
|
با زلف چو زنجیر گره بر گرهت |
|
دیوانه کسی بود که عاقل باشد |
|
|
در صحبت حق خموش میباید بود |
|
بیچشم و زبان و گوش میباید بود |
|
|
خواهی که خلاص یابی از زنده دلی |
|
با زندهدلان به هوش میباید بود |
|
|
در عشق اگرچه خرده بینم کردند |
|
در پیشروی اگر گزینم کردند |
|
|
آمد سرما و پوستینیم نشد |
|
گرچه همه شهر پوستینم کردند |
|
|
در عشق توام نصیحت و پند چه سود |
|
زهراب چشیدهام مرا قند چه سود |
|
|
گویند مرا که بند بر پاش نهید |
|
دیوانه دلست پای در بند چه سود |
|
|
در عشق توام وفا قرین میباید |
|
وصل تو گمانست و یقین میباید |
|
|
کار من و دل خاصه در حضرت تو |
|
بد نیست و لیکن به از این میباید |
|
|
در عشق تو عقل ذوفنون میخسبد |
|
مشتاق در آتش درون میخسبد |
|
|
بیدیده و دل اگر نخسبم چه عجب |
|
خون گشته مرا دو دیده چون میخسبد |
|
|
در عشق اگر دمی قرارت باشد |
|
اندر صف عاشقان چه کارت باشد |
|
|
سر تیز چو خار باش تا یار چو گل |
|
گه در برو گاه بر کنارت باشد |
|
|
در عشق نه پستی نه بلندی باشد |
|
نی بیهشی نه هوشمندی باشد |
|
|
قرایی و شیخی و مریدی نبود |
|
قلاشی و کمزنی و رندی باشد |
|
|
در عشق هزار جان و دل بس نکند |
|
دل خود چه بود حدیث جان کس نکند |
|
|
این راه کسی رود که در هر قدمی |
|
صد جان بدهد که روی واپس نکند |
|
|
در کام دل آنچه بود نفسم همه راند |
|
هرگز نفسی نامه شرم نه بخواند |
|
|
نفس بد من مرا بدین روز نشاند |
|
من ماندم و فضل تو دگر هیچ نماند |
|
|
در گریهی خون مرا شکر خند تو کرد |
|
بیبند مرا از این جهان بند تو کرد |
|
|
میفرمایی که عهد و سوگند تو کو |
|
بیعهد مرا نه عهد و سوگند تو کرد |
|
|
در کوی خرابات تکبر نخرند |
|
مردی ز سر کوی خرابات برند |
|
|
آنجا چو رسی مقامری باید کرد |
|
یا مات شوی یا ببری یا ببرند |
|
|
در لشکر عشق چونکه خونریز کنند |
|
شمشیر ز پارههای ما تیز کنند |
|
|
من غرقهی آن سینهی دریا صفتم |
|
یاران مرا بگو که پرهیز کنند |
|
|
در مدرسهی عشق اگر قال بود |
|
کی فرق میان قال با حال بود |
|
|
در عشق نداد هیچ مفتی فتوی |
|
در عشق زبان مفتیان لال بود |
|
|
در میطلبی ز چشمه در بر ناید |
|
جوینده در به قعر دریا باید |
|
|
این گوهر قیمتی کسی را شاید |
|
کز آب حیات تشنه بیرون آید |
|
|
در معنی هست و در عیان نیست که دید |
|
در دل پیدا و در زبان نیست که دید |
|
|
هستی جهان و در جهان نیست که دید |
|
در هستی و نیستی چنان نیست که دید |
|
|
در مغز فلک چو عشق تو جا گیرد |
|
تا عرش همه فتنه و غوغا گیرد |
|
|
چون روح شود جهان نه بالا و نه زیر |
|
چون عشق تو روح را ز بالا گیرد |
|
|
ای دل، اثر صبح، گه شام که دید |
|
یک عاشق صادق نکونام که دید |
|
|
فریاد همی زنی که من سوختهام |
|
فریاد مکن، سوختهی خام که دید |
|
|
در نفی تو عقل را امان نتوان دید |
|
جز در ره اثبات تو جان نتوان داد |
|
|
با اینکه ز تو هیچ مکان خالی نیست |
|
در هیچ مکان ترا نشان نتوان داد |
|
|
درویش که اسرار جهان میبخشد |
|
هردم ملکی به رایگان میبخشد |
|
|
درویش کسی نیست که نان میطلبد |
|
درویش کسی بود که جان میبخشد |
|
|
در عشق توم وفا قرین میباید |
|
وصل تو گمانست، یقین میباید |
|
|
کار من دل خواسته در خدمت تو |
|
بد نیست ولیکن به ازین میباید |
|
|
دریا نکند سیر مرا جو چه کند |
|
گلشن چو نباشدم مرا بو چه کند |
|
|
گر یار کرانه کرد او معذور است |
|
من ماندم و صبر نیز تا او چه کند |
|
|
دردی داری که بحر را پر دارد |
|
دردی که هزار بحر پر در دارد |
|
|
خواهی که بیا پیش فرود آی ز خر |
|
زانروی که روی خر به آخر دارد |
|
|
دست تو به جود طعنه بر میغ زند |
|
در معرکه تیغ گوهر آمیغ زند |
|
|
از کار تو آفتاب را شرمی باد |
|
کو تیغ تو دیده صبحدم تیغ زند |
|
|
دشنام که از لب تو مهوش باشد |
|
چون لعل بود که اصلش آتش باشد |
|
|
بر گوی که دشنام تو دلکش باشد |
|
هر باد که بر گل گذرد خوش باشد |
|
|
دل با هوس تو زاد و بودی دارد |
|
با سایهی تو گفت و شنودی دارد |
|
|
لاحول همی کنم ولیکن لاحول |
|
در عشق گمان مکن که سودی دارد |
|
|
دلتنگ مشو که دلگشایی آمد |
|
دل نیک نواز با نوایی آمد |
|
|
غم را چو مگس شکست اکنون پر و بال |
|
کز جانب قاف جان همایی آمد |
|
|
دل جمله حکایت از بهار تو کند |
|
جان جمله حدیث لالهزار تو کند |
|
|
مستی ز دو چشم پرخمار تو کند |
|
تا خدمت لعل آبدار تو کند |
|
|
دل داد مرا که دلستان را بزدم |
|
آن را که نواختم همان را بزدم |
|
|
جانیکه بر آن زندهام و خندانم |
|
دیوانه شدم چنانکه جان را بزدم |
|
|
دلدار ابد گرد دلم میگردد |
|
گرد دل و جان خجلم میگردد |
|
|
زین گل چو درخت سر برآرم خندان |
|
کاب حیوان گرد گلم میگردد |
|
|
دل در پی دلدار بسی تاخت و نشد |
|
هر خشک و تری که داشت درباخت و نشد |
|
|
بیچاره به کنج سینه بنشست بمکر |
|
هر حیله و فن که داشت پرداخت و نشد |
|
|
دل دوش در این عشق حریف ما بود |
|
شب تا به سحرگاه نخفت و ناسود |
|
|
چون صبح دمید سوی تو آمد زود |
|
با چهرهی زرد و دیدهی خونآلود |
|
|
دل را بدهم پند که عمدا نرود |
|
پیش بت شنگ من از آنجا نرود |
|
|
لب میگزد آن بت که کجا افتادی |
|
او کیست که باشد که رود یا نرود |
|
|
دلها به سماع بیقرار افتادند |
|
چون ابر بهار پر شرار افتادند |
|
|
ای زهرهی عیش کف رحمت بگشای |
|
کاین مطرب و کف و دف ز کار افتادند |
|
|
دل هرچه در آشکار و پنهان گوید |
|
زانموی چو مشک عنبرافشان گوید |
|
|
این آشفته است و او پریشان دانم |
|
کاشفته سخنهای پریشان گوید |
|
|
دوش آن بت من همچو مه گردون بود |
|
نی نی که به حسن از آفتاب افزون بود |
|
|
از دایرهی خیال ما بیرون بود |
|
دانم که نکو بود ندانم چه بود |
|
|
دوش از قمر تو آسمان مینوشید |
|
وز آب حیات تو جهان مینوشید |
|
|
زان آب حیاتی که حیاتست مزید |
|
در هرچه حیات بود آن مینوشید |
|
|
دو کون خیال خانهای بیش نبود |
|
وامد شد ما بهانهای بیش نبود |
|
|
عمریست که قصهای ز جان میشنوی |
|
قصه چکنم فسانهای بیش نبود |
|
|
دی باغ ز وی شکر سلامت میکرد |
|
بر روی شکوفهها علامت میکرد |
|
|
آن سرو چمن دعوی قامت میکرد |
|
گل خندهزنان بر او قیامت میکرد |
|
|
دی بنده بر آن قمر جانی شد |
|
یک نکته بگفت و بحث را بانی شد |
|
|
میخواست که مدعاش ثابت گردد |
|
ثابت نشد آن و مدعی فانی شد |
|
|
دی چشم تو رای سحر مطلق میزد |
|
روی تو ره گنبد از رق میزد |
|
|
تا داشتی آفتاب در سایهی زلف |
|
جان بر صفت ذره معلق میزد |
|
|
دیدم رخت از غم سر موئیم نماند |
|
جز بندگی روی تو روئیم نماند |
|
|
با دل گفتم که آرزوئی در خواه |
|
دل گفت که هیچ آرزوئیم نماند |
|
|
دی میرفتی بر تو تو نظر میکردند |
|
آنانکه به مذهب تناسخ فردند |
|
|
سوگند به اعتقاد خود میخوردند |
|
کاین یوسف ثانیست که باز آوردند |
|
|
دیوانه میان خلق پیدا باشد |
|
زیرا که سوار اسب سودا باشد |
|
|
دیوانه کسی بود که او را نشناخت |
|
دیوانه به نزد ما شناسا باشد |
|
|
رفتم بدر خانهی آنخوش پیوند |
|
بیرون آمد بنزد من خنداخند |
|
|
اندر بر خود کشید نیکم چون قند |
|
کای عاشق و ای عارف و ای دانشمند |
|
|
رو دیده بدوز تا دلت دیده شود |
|
زاندیده جهان دگرت دیده شود |
|
|
گر تو ز پسند خویش بیرون آئی |
|
کارت همه سر بسر پسندیده شود |
|
|
روز آمد و غوغای تو در بردارد |
|
شب آمد و سودای تو بر سر دارد |
|
|
کار شب و روز نیست این کار منست |
|
کی دو خر لنگ بار من بردارد |
|
|
روز شادیست غم چرا باید خورد |
|
امروز می از جام وفا باید خورد |
|
|
چند از کف خباز و سفا رزق خوریم |
|
یکچند هم از کف خدا باید خورد |
|
|
روز محک محتشم و دون آمد |
|
زنهار مگو چونکه ز بیچون آمد |
|
|
روزیست که از ورای گردون آمد |
|
زان روز بهی که روزافزون آمد |
|
|
روزیکه بود دلت ز جان پر از درد |
|
شکرانه هزاران جان فدا باید کرد |
|
|
کاندر ره عشق و عاشقی ای سره مرد |
|
بیشکر قفای نیکوان نتوان کرد |
|
|
روزی که جمال آن صنم دیده شود |
|
از فرق سرم تا به قدم دیده شود |
|
|
تا من به هزار دیده بینم او را |
|
کارم بدو دیده کسی پسندیده شود |
|