دیوان شمس/عالم گرفت نورم بنگر به چشم‌هایم
| عالم گرفت نورم بنگر به چشم‌هایم | نامم بها نهادند گر چه که بی‌بهایم | |||||
| زان لقمه کس نخورده‌ست یک ذره زان نبرده‌ست | بنگر به عزت من کان را همی‌بخایم | |||||
| گر چرخ و عرش و کرسی از خلق سخت دور است | بیدار و خفته هر دم مستانه می برآیم | |||||
| آن جا جهان نور است هم حور و هم قصور است | شادی و بزم و سور است با خود از آن نیایم | |||||
| جبریل پرده دار است مردان درون پرده | در حلقه شان نگینم در حلقه چون درآیم | |||||
| عیسی حریف موسی یونس حریف یوسف | احمد نشسته تنها یعنی که من جدایم | |||||
| عشق است بحر معنی هر یک چو ماهی در بحر | احمد گهر به دریا اینک همی‌نمایم | |||||