دیوان شمس/صنما تو همچو آتش قدح مدام داری
ظاهر
صنما تو همچو آتش قدح مدام داری | به جواب هر سلامی که کنند جام داری | |||||
ز برای تو اگر تن دو هزار جان سپارد | ز خداش وحی آید که هنوز وام داری | |||||
چو حقت ز غیرت خود ز تو نیز کرد پنهان | به درون جان چاکر چه پدید نام داری | |||||
چو سلام تو شنیدم ز سلامتی بریدم | صنما هزار آتش تو در آن سلام داری | |||||
ز پی غلامی تو چو بسوخت جان شاهان | به کدام روی گویم که چو من غلام داری | |||||
تو هنوز روح بودی که تمام شد مرادت | بجز از برای فتنه به جهان چه کام داری | |||||
توریز بخت یارت به خدا که راست گویی | که میان شیرمردان چو ویی کدام داری | |||||
تبریز شاد بادا که ز نور و فر آن شه | دو هزار بیش چاکر چو یمن چو شام داری | |||||
نظر خدای خواهم که تو را به من رساند | به دعا چه خواهمت من که همه تو رام داری | |||||
نظر حسود مسکین طرقید از تفکر | نرسید در تو هر چند که تو لطف عام داری | |||||
چه حسود بلک عاشق دو هزار هر نواحی | نه خیالشان نمایی نه به کس پیام داری | |||||
تو خدای شمس دین را به من غلام بخشی | چو غلامیی ورا تو به شهان حرام داری | |||||
لقبت چو میبگویم دل من همیبلرزد | تو دلا مترس زیرا که شه کرام داری |