دیوان شمس/صنما بیار باده بنشان خمار مستان
ظاهر
صنما بیار باده بنشان خمار مستان | که ببرد عشق رویت همگی قرار مستان | |||||
می کهنه را کشان کن به صبوح گلستان کن | که به جوش اندرآمد فلک از عقار مستان | |||||
بده آن قرار جان را گل و لاله زار جان را | ز نبات و قند پر کن دهن و کنار مستان | |||||
قدحی به دست برنه به کف شکرلبان ده | بنشان به آب رحمت به کرم غبار مستان | |||||
صنما به چشم مستت دل و جان غلام دستت | به می خوشی که هستت ببر اختیار مستان | |||||
چو شراب لاله رنگت به دماغها برآید | گل سرخ شرم دارد ز رخ و عذار مستان | |||||
چو جناح و قلب مجلس ز شراب یافت مونس | ببرد گلوی غم را سر ذوالفقار مستان | |||||
صنما تو روز مایی غم و غصه سوز مایی | ز تو است ای معلا همه کار و بار مستان | |||||
بکشان تو گوش شیران چو شتر قطارشان کن | که تو شیرگیر حقی به کفت مهار مستان | |||||
ز عقیق جام داری نمکی تمام داری | چه غریب دام داری جهت شکار مستان | |||||
سخنی بماند جانی که تو بیبیان بدانی | که تو رشک ساقیانی سر و افتخار مستان |