پرش به محتوا

دیوان شمس/صبر مرا آینه بیماریست

از ویکی‌نبشته
دیوان شمس (غزلیات) از مولوی
(صبر مرا آینه بیماریست)
  صبر مرا آینه بیماریست آینه عاشق غمخواریست  
  درد نباشد ننماید صبور که دل او روشن یا تاریست  
  آینه جویی‌ست نشان جمال که رخم از عیب و کلف عاریست  
  ور کلفی باشد عاریتیست قابل داروست و تب افشاریست  
  آینه رنج ز فرعون دور کان رخ او رنگی و زنگاریست  
  چند هزاران سر طفلان برید کم ز قضا دردسری ساریست  
  من در آن خوف ببندم تمام چون که مرا حکم و شهی جاریست  
  گفت قضا بر سر و سبلت مخند کاین قلمی رفته ز جباریست  
  کور شو امروز که موسی رسید در کف او خنجر قهاریست  
  حلق بکش پیش وی و سر مپیچ کاین نه زمان فن و مکاریست  
  سبط که سرشان بشکستی به ظلم بعد توشان دولت و پاداریست  
  خار زدی در دل و در دیدشان این دمشان نوبت گلزاریست  
  خلق مرا زهر خورانیده‌ای از منشان داد شکرباریست  
  از تو کشیدند خمار دراز تا به ابدشان می و خماریست  
  هیزم دیک فقرا ظالمست پخته بدو گردد کو ناریست  
  دم نزدم زان که دم من سکست نوبت خاموشی و ستاریست  
  خامش کن که تا بگوید حبیب آن سخنان کز همه متواریست