دیوان شمس/شنو ز سینه ترنگاترنگ آوازش

by مولوی

	شنو ز سینه ترنگاترنگ آوازش			دل خراب طپیدن گرفت از آغازش
	به بر گرفت رباب و ز سر نهاد کله			ز دست رفت دل من چو دید سر بازش
	دل از بریشم او چون کلابه گردانست			کلابه ظاهر و پنهان ز چشم قزازش
	دو سه بریشم از این ارغنون فروتر گیرد			که تند می‌رسد آواز عقل پردازش
	بدانک تن چو غبارست و جان در او چون باد			ولیک فعل غبار تنست غمازش
	غبار جان بود و می‌رسد دگر جانی			که ذره ذره به رقص آمدست از آوازش
	جهان تنور و در آن نان‌های رنگارنگ			تنور و نان چه کند آنک دید خبازش
	ز سینه نیست سماع دل و ز بیرون نیست			فدات جانم هر جا که هست بنوازش
	شبی به طنز بگفتم دلا به مه بنگر			که هست مه را چیزی ز لطف پروازش
	چو آفتاب نهان شد به جای او بنهند			چراغکی که بود شب شراراندازش
	به هر دو دست دل از ماه چشم خود بگرفت			که دل ز غیرت شه واقفست و از نازش