دیوان شمس/سوخت یکی جهان به غم آتش غم پدید نی
| سوخت یکی جهان به غم آتش غم پدید نی | صورت این طلسم را هیچ کسی بدید نی | |||||
| می‌کشدم به هر طرف قوت کهربای او | ای عجبا بدید کس آنک مرا کشید نی | |||||
| هست سماع چنگ نی هست شراب رنگ نی | صد قدح است بر قدح آنک قدح چشید نی | |||||
| عشق قرابه باز و من در کف او چو شیشه‌ای | شیشه شکست زیر پا پای کسی خلید نی | |||||
| در قدم روندگان شیخ و مرید بی‌عدد | در نفس یگانگی شیخ نه و مرید نی | |||||
| آنک میان مردمان شهره شد و حدیث شد | سایه بایزید بد مایه بایزید نی | |||||
| مژده دهید عاشقان عید وصال می رسد | ز آنک ندید هیچ کس خود رمضان و عید نی | |||||