دیوان شمس/ز قیل و قال تو گر خلق بو نبردندی

by مولوی

	ز قیل و قال تو گر خلق بو نبردندی			ز حسرت و ز فراقت همه بمردندی
	ز جان خویش اگر بوی تو نیابندی			چو استخوان دل و جان را به سگ سپردندی
	اگر نه پرتو لطفت بر آب می‌تابید			به جای آب همه زهر ناب خوردندی
	اگر نه جرعه آن می بریختی بر خاک			ستارگان ز چه رو گرد خاک گردندی
	گر آفتاب ازل گرمیی نبخشیدی			تموز و جمله نباتان او فسردندی
	منزهی و درآمیختن عجب صفتی است			دریغ پرده اسرار درنوردندی
	اگر نه پرده بدی ره روان پنهانی			ز انبهی همه پاهای ما فشردندی
	ز پرده‌ها اگر آن روح قدس بنمودی			عقول و جان بشر را بدن شمردندی
	گر آن بدی که تو اندیشه کرده‌ای ز زحیر			بتان و لاله رخان جمله زار و زردندی
	چو صورتی نبدی خوب جز تصور تو			شراب‌های مروق ز درد دردندی
	اگر خمش کنمی راز عشق فهم شدی			وگر چه خلق همه هند و ترک و کردندی