دیوان شمس/رضیت بما قسمالله لی
ظاهر
رضیت بما قسمالله لی | و فوضت امری دلی خالقی | |||||
لقد احسنالله فیما مضی | کذالک یحسن فیما بقی | |||||
ایا ساقی جان هر متقی | بگردان چو مردان، می راوقی | |||||
بخر جان و دلرا ز اندیشها | که بر جانها حاکم مطلقی | |||||
بهشت رخت گر تجلی کند | نه دوزخ بماند، نه در وی شقی | |||||
اگر تو گریزی ز ما، سابقی | ور از تو گریزیم، تولا حقی | |||||
میان شب و روز فرقی نماند | چو ماهت نه غربیست، نی مشرقی | |||||
به صد لابه مخمور را می دهی | کی دیدست ساقی بدین مشفقی؟! | |||||
شراب سخن بخش رقاص کن | که گردد کلوخ از تفش منطقی | |||||
چو حق گول جستست و قلب سلیم | دلا زیرکی میکنی؟ احمقی | |||||
ز فکرت دل و جان گر آرام داشت | چرا رفت در سکر و در موسقی؟! | |||||
تو تنها چرایی اگر خوش خویی؟! | تو عذرا چرایی اگر وامقی؟! | |||||
جعل وش ز گل خویشتن در کشی | همان چرک میکش، بدان لایقی | |||||
همه خارکس دان، اگر پادشاست | بجز خار خار، و غم عاشقی | |||||
خمش کن، ببین حق را فتح باب | چهددر فکرت نکتهی مغلقی؟! |