دیوان شمس/در بگشا کمد خامی دگر
ظاهر
در بگشا کآمد خامی دگر | پیشکشی کن دو سه جامی دگر | |||||
هین که رسیدیم به نزدیک ده | همره ما شو دو سه گامی دگر | |||||
هین هله چونی تو ز راه دراز | هر قدمی غصه و دامی دگر | |||||
غصه کجا دارد کان عسل | ای که تو را سیصد نامی دگر | |||||
بسته بدی تو در و بام سرا | آمدت آن حکم ز بامی دگر | |||||
گر به سنام سر گردون روی | بر تو قضا راست سنامی دگر | |||||
ای ز تو صد کام دلم یافته | میطلبد دل ز تو کامی دگر | |||||
ای رخ و رخسار تو رومی دگر | ای سر زلفین تو شامی دگر | |||||
سوی چنان روم و چنان شام رو | تا ببری دولت را می دگر | |||||
لطف تو عام آمد چون آفتاب | گیر مرا نیز تو عامی دگر | |||||
هر سحری سر نهدت آفتاب | گوید بپذیر غلامی دگر | |||||
بر تو و برگرد تو هر کس که هست | دم به دم از عرش سلامی دگر | |||||
بیسخنی ره رو راه تو را | در غم و شادیست پیامی دگر | |||||
این غم و شادی چو زمام دلند | ناقه حق راست زمانی دگر | |||||
شاد زمانی که ببندم دهن | بشنوم از روح کلامی دگر | |||||
رخت از این سوی بدان سو کشم | بنگرم آن سوی نظامی دگر | |||||
عیش جهان گردد بر من حرام | بینم من بیت حرامی دگر | |||||
طرفه که چون خنب تنم بشکند | یابد این باده قوامی دگر | |||||
توبه مکن زین که شدم ناتمام | بعد شدن هست تمامی دگر | |||||
بس کنم ای دوست تو خود گفته گیر | یک دو سه میم و دو سه لامی دگر |