دیوان شمس/خشم مرو خواجه! پشیمان شوی
ظاهر
خشم مرو خواجه! پشیمان شوی | جمع نشین، ورنه پریشان شوی | |||||
طیره مشو خیره مرو زین چمن | ورنه چو جغدان سوی ویران شوی | |||||
گر بگریزی ز خراجات شهر | بارکش غول بیابان شوی | |||||
گر تو ز خورشید حمل سر کشی | بفسری و برف زمستان شوی | |||||
روی به جنگ آر و به صف شیروار | ورنه چو گربه تو در انبان شوی | |||||
کم خور ازین پاچهی گاو، ای ملک | سیر چریدی، خر شیطان شوی | |||||
کافر نفست چو زبون تو شد | گر همه کفری همه ایمان شوی | |||||
روی مکن ترش ز تلخی یار | تا ز عنایت گل خندان شوی | |||||
دست و دهان را چو بشویی ز حرص | صاحب و همکاسهی سلطان شوی | |||||
ای دل، یک لحظه تو دیوانهی | با دمی خواجهی دیوان شوی | |||||
گاه بدزدی، ره ایرن زنی | گاه روی شحنهی توران شوی | |||||
گه ز (سپاهان) و حجاز) و (عراق) | مطرب آن ماه خراسان شوی | |||||
بوقلمونی چه شود گر چو عقل | یک صفت و یک دل و یکسان شوی؟ | |||||
گر نکنی این همه خاموش باش | تا به خموشی همگی جان شوی | |||||
روی به شمس الحق تبریز کن | تا ملک ملک سلیمان شوی |