دیوان شمس/جنتی کرد جهان را ز شکر خندیدن
ظاهر
جنتی کرد جهان را ز شکر خندیدن | آنک آموخت مرا همچو شرر خندیدن | |||||
گر چه من خود ز عدم دلخوش و خندان زادم | عشق آموخت مرا شکل دگر خندیدن | |||||
بی جگر داد مرا شه دل چون خورشیدی | تا نمایم همه را بیز جگر خندیدن | |||||
به صدف مانم خندم چو مرا درشکنند | کار خامان بود از فتح و ظفر خندیدن | |||||
یک شب آمد به وثاق من و آموخت مرا | جان هر صبح و سحر همچو سحر خندیدن | |||||
گر ترش روی چو ابرم ز درون خندانم | عادت برق بود وقت مطر خندیدن | |||||
چون به کوره گذری خوش به زر سرخ نگر | تا در آتش تو ببینی ز حجر خندیدن | |||||
زر در آتش چو بخندید تو را می گوید | گر نه قلبی بنما وقت ضرر خندیدن | |||||
گر تو میر اجلی از اجل آموز کنون | بر شه عاریت و تاج و کمر خندیدن | |||||
ور تو عیسی صفتی خواجه درآموز از او | بر غم شهوت و بر ماده و نر خندیدن | |||||
ور دمی مدرسه احمد امی دیدی | رو حلالستت بر فضل و هنر خندیدن | |||||
ای منجم اگرت شق قمر باور شد | بایدت بر خود و بر شمس و قمر خندیدن | |||||
همچو غنچه تو نهان خند و مکن همچو نبات | وقت اشکوفه به بالای شجر خندیدن |