| | | | | | |
| |
جسم و جان با خود نخواهم خانه خمار کو |
|
لایق این کفر نادر در جهان زنار کو |
|
| |
هر زمان چون مست گردد از نسیم خمر جان |
|
تا در خمخانه می‌تازد ولیکن بار کو |
|
| |
سوی بی‌گوشی سماع چنگ می‌آید ولیک |
|
چنگ جانان است آن را چوب یا اوتار کو |
|
| |
چونک او بی‌تن شود پس خلعت جان آورند |
|
کاندر او دستان حایک یا که پود و تار کو |
|
| |
کبر عاشق بوی کن کان خود به معنی خاکیی است |
|
در چنان دریا تکبر یا که ننگ و عار کو |
|
| |
چون مشامت برگشاید آیدت از غار عشق |
|
طرفه بویی پس دوی هر سو که آخر غار کو |
|
| |
رنگ بی‌رنگی است از رخسار عاشق آن صفا |
|
آن وفا و آن صفا و لطف خوش رخسار کو |
|
| |
آمدت مژده ز عمر سرمدی پس حمد کو |
|
کاندر آن عمرت غم امسال و یاد پار کو |
|
| |
صحبت ابرار و هم اشرار کان جا زحمت است |
|
در حریم سایه آن مهتر اخیار کو |
|
| |
شمس حق و دین خداوند صفاهای ابد |
|
در شعاع آفتابش ذره هشیار کو |
|
