دیوان شمس/تو چنین نبودی تو چنین چرایی
ظاهر
تو چنین نبودی تو چنین چرایی | چه کنی خصومت چو از آن مایی | |||||
دل و جان غلامت چو رسد سلامت | تو دو صد چنین را صنما سزایی | |||||
تو قمرعذاری تو دل بهاری | تو ملک نژادی تو ملک لقایی | |||||
فلک از تو حارس زحل از تو فارس | ز برای آن را که در این سرایی | |||||
دل خسته گشته چو قدح شکسته | تو چو گم شدستی تو چه ره نمایی | |||||
بده آن قدح را بگشا فرح را | که غم کهن را تو بهین دوایی | |||||
دل و جان کی باشد دو جهان چه باشد | همه سهل باشد تو عجب کجایی | |||||
بگذار دستان برسان به مستان | ز عطای سلطان قدح عطایی | |||||
همگی امیدی شکری سپیدی | چو مرا بدیدی بکن آشنایی | |||||
شکری نباتی همگی حیاتی | طبق زکاتی کرم خدایی | |||||
طرب جهانی عجب قرانی | تو سماع جان را تر لایلایی | |||||
بزنی ز بالاتر لایلالا | تو نه یک بلایی تو دو صد بلایی | |||||
دل من ببردی به کجا سپردی | نه جواب گویی نه دهی رهایی | |||||
بفزا دغا را بفریب ما را | بر توست عالم همه روستایی | |||||
سر ما شکستی سر خود ببستی | که خرف نگردد ز چنین دغایی | |||||
به پلاس عوران به عصای کوران | چه طمع ببستی ز چه میربایی | |||||
به طمع چنانی به عطا جهانی | عجب از تو خیره به عجب نمایی | |||||
خمش ای صفورا بگذار او را | تو ز خویشتن گو که چه کیمیایی | |||||
نه به اختیاری همه اضطراری | تو به خود نگردی تو چو آسیایی | |||||
تو یکی سبویی چو اسیر جویی | جز جو چه جویی چو ز جو برآیی | |||||
تو به خود چه سازی که اسیر گازی | تو ز خود چه گویی چو ز که صدایی | |||||
خمش ای ترانه بجه از کرانه | که نوای جانی همگی نوایی |