دیوان شمس/تو مرا می بده و مست بخوابان و بهل

by مولوی

	تو مرا می بده و مست بخوابان و بهل			چون رسد نوبت خدمت نشوم هیچ خجل
	چو گه خدمت شه آید من می‌دانم			گر ز آب و گلم ای دوست نیم پای به گل
	در نمازش چو خروسم سبک و وقت شناس			نه چو زاغم که بود نعره او وصل گسل
	من ز راز خوش او یک دو سخن خواهم گفت			دل من دار دمی ای دل تو بی‌غش و غل
	لذت عشق بتان را ز زحیران مطلب			صبح کاذب بود این قافله را سخت مضل
	من بحل کردم ای جان که بریزی خونم			ور نریزی تو مرا مظلمه داری نه بحل
	پس خمش کردم و با چشم و به ابرو گفتم			سخنانی که نیاید به زبان و به سجل
	گر چه آن فهم نکردی تو ولی گرم شدی			هله گرمی تو بیفزا چه کنی جهد مقل
	سردی از سایه بود شمس بود روشن و گرم			فانی طلعت آن شمس شو ای سرد چو ظل
	تا درآمد بت خوبم ز در صومعه مست			چند قندیل شکستم پی آن شمع چگل
	شمس تبریز مگر ماه ندانست حقت			که گرفتار شدست او به چنین علت سل