دیوان شمس/به جان تو که از این دلشده کرانه مکن

by مولوی

	به جان تو که از این دلشده کرانه مکن			بساز با من مسکین و عزم خانه مکن
	بهانه‌ها بمیندیش و عذر را بگذار			مرا مگیر ز بالا و خشک شانه مکن
	شراب حاضر و دولت ندیم و تو ساقی			بده شراب و دغل‌های ساقیانه مکن
	نظر به روی حریفان بکن که مست تواند			نظر به روزن و دهلیز و آستانه مکن
	بجز به حلقه عشاق روزگار مبر			بجز به کوی خرابات آشیانه مکن
	ببین که عالم دام است و آرزو دانه			به دام او مشتاب و هوای دانه مکن
	ز دام او چو گذشتی قدم بنه بر چرخ			به زیر پای بجز چرخ آستانه مکن
	به آفتاب و به مهتاب التفات مکن			یگانه باش و بجز قصد آن یگانه مکن
	مکن قرار تو بی‌او چو کاسه بر سر آب			مگیر کاسه به هر مطبخی دوانه مکن
	زمانه روشن و تاریک و گرم و سرد شود			مقام جز به سرچشمه زمانه مکن
	مکن ستایش بر وی عتاب را بمپوش			مده قطایف و آن سیر در میانه مکن
	ولی چه سود که کار بتان همین باشد			مگو به شعله آتش هلا زبانه مکن
	بگو به هرچ بسوزی بسوز جز به فراق			روا نباشد و این یک ستم روانه مکن