| | | | | | |
| |
بزم و شراب لعل و خرابات و کافری |
|
ملک قلندرست و قلندر از او بری |
|
| |
گویی قلندرم من و این دلپذیر نیست |
|
زیرا که آفریده نباشد قلندری |
|
| |
تا کی عطارد از زحل آرد مدبری |
|
مریخ نیز چند زند زخم خنجری |
|
| |
تا چند نعل ریز کند پیک ماه نیز |
|
تا چند زهره بخش کند جام احمری |
|
| |
تا چند آفتاب به تف مطبخی کند |
|
بازار تنگ دارد بر خلق مشتری |
|
| |
تا چند آب ریزد دولاب آسمان |
|
تا چند آب نشف کند برج آذری |
|
| |
تا چند شب پناه حریفان بد شود |
|
تا چند روز پرده درد بر مستری |
|
| |
تا چند دی برآرد از باغ‌ها دمار |
|
تا کی بهار دوزد دیباج اخضری |
|
| |
زین فرقت و غریبی طبعم ملول شد |
|
ای مرغ روح وقت نیامد که برپری |
|
| |
وین پر درشکسته پرخون خویش را |
|
سوی جناب مالک و مخدوم خود بری |
|
| |
اندر زمین چه چفسی نی کوه و آهنی |
|
زیر فلک چه باشی نی ابر و اختری |
|
| |
زان حسن آبدار چو تازه کنی جگر |
|
نی آب خضر جویی نی حوض کوثری |
|
| |
ای آب و روغنی که گرفتار آمدی |
|
با آنچ در دلست نگویی چه درخوری |
|
