| | | | | | |
| |
بدید این دل درون دل بهاری |
|
سحرگه دید طرفه مرغزاری |
|
| |
در او آرامگاه جان عاشق |
|
در او بوس و کنار بی‌کناری |
|
| |
که فردوسش غلام آن گلستان |
|
بهشت از سبزه زارش شرمساری |
|
| |
به هر جانب یکی حلقه سماعی |
|
به زیر هر درختی خوش نگاری |
|
| |
اگر پیری درآید همچو کافور |
|
شود گل عارضی مشکین عذاری |
|
| |
چو شیر اسکست جان زنجیرها را |
|
رمید آن سو چو مجنون بی‌قراری |
|
| |
برفتم در پی جان تا کجا شد |
|
در آن رفتن مرا بگشاد کاری |
|
| |
بدیدم طرفه منزل‌های دلکش |
|
ولیک از جان ندیدم من غباری |
|
| |
بگو راز مرا تا بازآید |
|
وگر ناید بیا واپس تو باری |
|
| |
نشانی‌ها بیاور ارمغانی |
|
که تا تن را کنم من دارداری |
|
| |
کیست آن مه خداوند شمس تبریز |
|
خداخلقی عجیبی نامداری |
|
