دیوان شمس/بدار دست ز ریشم که بادهای خوردم
ظاهر
بدار دست ز ریشم که بادهای خوردم | ز بیخودی سر و ریش و سبال گم کردم | |||||
ز پیشگاه و ز درگاه نیستم آگاه | به پیشگاه خرابات روی آوردم | |||||
خرد که گرد برآورد از تک دریا | هزار سال دود درنیابد او گردم | |||||
فراختر ز فلک گشت سینه تنگم | لطیفتر ز قمر گشت چهره زردم | |||||
دکان جمله طبیبان خراب خواهم کرد | که من سعادت بیمار و داروی دردم | |||||
شرابخانه عالم شدهست سینه من | هزار رحمت بر سینه جوامردم | |||||
هزار حمد و ثنا مر خدای عالم را | که دنگ عشقم و از ننگ خویشتن فردم | |||||
چو خاک شاه شدم ارغوان ز من رویید | چو مات شاه شدم جمله لعب را بردم | |||||
چو دانهای که بمیرد هزار خوشه شود | شدم به فضل خدا صد هزار چون مردم | |||||
منم بهشت خدا لیک نام من عشق است | که از فشار رهد هر دلی کش افشردم | |||||
رهد ز تیر فلک وز سنان مریخش | هر آن مرید که او را به عشق پروردم | |||||
چو آفتاب سعادت رسید سوی حمل | دو صد تموز بجوشید از دی سردم | |||||
خموش باش که گر نی ز خوف فتنه بدی | هزار پرده دریدی زبان من هر دم |