دیوان شمس/بتا گر مرا تو ببینی ندانی
ظاهر
بتا گر مرا تو ببینی ندانی | به جان لاله زارم به رخ زعفرانی | |||||
بدادم به تو دل مرا توبه از دل | سپارم به تو جان که جان را تو جانی | |||||
هزاران نشان بد ز آه و ز اشکم | کنون رفت کارم گذشت از نشانی | |||||
تو شاه عظیمی که در دل مقیمی | تو آب حیاتی که در تن روانی | |||||
تو هم غیب بینی تو هم نازنینی | نگفتند هرگز تو را لن ترانی | |||||
چو سرجوش کردی چه روپوش کردی | تو روپوش میکن که پنهان نمانی | |||||
زهی تلخ مرگی چو بیتو زید جان | چو پیش تو میرم زهی زندگانی | |||||
از این جان ظاهر به جان آمدم من | کز این جان ظاهر شود جان نهانی | |||||
میان دو جان مانده بودیم حیران | که میگفت اینی که میگفت آنی | |||||
یکی جان جنت یکی جان دوزخ | یکی جان ظلمت یکی جان عیانی | |||||
چه جنت چه دوزخ تویی شاه برزخ | بخوانی بخوانی برانی برانی |