دیوان شمس/ببسته است پری نهانیی پایم
ظاهر
ببسته است پری نهانیی پایم | ز بند اوست که من در میان غوغایم | |||||
ز کوه قافم من که غریب اطرافم | به صورتم چو کبوتر به خلق عنقایم | |||||
کبوترم چو شود صید چنگ باز اجل | از آن سپس پر عنقای روح بگشایم | |||||
ز آفتاب خرد گر چه پشت من گرم است | برای سایه نشینان چو خیمه برپایم | |||||
چو ابن وقت بود دامن پدر گیرد | چه صوفیم که به سودای دی و فردایم | |||||
مرا چو پرده درآویختی بر این درگاه | هم از برای برآویختن نمیشایم | |||||
ز لطف توست که از جغدیم برآوردی | چو طوطیان ز کف تو شکر همیخایم | |||||
اگر ز جود کف تو به بحر راه برم | تمام گوهر هستی خویش بنمایم | |||||
شکار درک نیم من ورای ادارکم | به پای وهم نیم من درازپهنایم | |||||
سخن به جای بمان خویش بین کجایی تو | مرا بجوی همان جا که من همان جایم |