دیوان شمس/ای گوش من گرفته تویی چشم روشنم
ظاهر
ای گوش من گرفته تویی چشم روشنم | باغم چه می بری چو تویی باغ و گلشنم | |||||
عمری است کز عطای تو من طبل می خورم | در سایه لوای کرم طبل می زنم | |||||
می مالم این دو چشم که خواب است یا خیال | باور نمیکنم عجب ای دوست کاین منم | |||||
آری منم ولیک برون رفته از منی | چون ماه نو ز بدر تو باریک می تنم | |||||
در تاج خسروان به حقارت نظر کنم | تا شوق روی توست مها طوق گردنم | |||||
با ماهیان ز بحر تو من نزل می خورم | با خاکیان ز رشک تو چون آب و روغنم | |||||
گر چه ز بحر صنعت من آب خوردنی است | چون ماهیم نبیند کس آب خوردنم | |||||
گر ناخن جفا بخراشد رگ مرا | من خوش صدا چو چنگ ز آسیب ناخنم | |||||
خود پی ببردهای تو که رگ دار نیستم | گر می جهد رگی بنما تاش برکنم | |||||
گفتی چه کار داری بر نیست کار نیست | گر نیست نیستم ز چه شد نیست مسکنم | |||||
نفخ قیامتی تو و من شخص مردهام | تا جان نوبهاری و من سرو و سوسنم | |||||
من نیم کاره گفتم باقیش تو بگو | تو عقل عقل عقلی و من سخت کودنم | |||||
من صورتی کشیدم جان بخشی آن توست | تو جان جان جانی و من قالب تنم |