| | | | | | |
| |
ای نوبهار خندان از لامکان رسیدی |
|
چیزی بیار مانی از یار ما چه دیدی |
|
| |
خندان و تازه رویی سرسبز و مشک بویی |
|
همرنگ یار مایی یا رنگ از او خریدی |
|
| |
ای فضل خوش چو جانی وز دیده‌ها نهانی |
|
اندر اثر پدیدی در ذات ناپدیدی |
|
| |
ای گل چرا نخندی کز هجر بازرستی |
|
ای ابر چون نگریی کز یار خود بریدی |
|
| |
ای گل چمن بیارا می‌خند آشکارا |
|
زیرا سه ماه پنهان در خار می‌دویدی |
|
| |
ای باغ خوش بپرور این نورسیدگان را |
|
کاحوال آمدنشان از رعد می‌شنیدی |
|
| |
ای باد شاخه‌ها را در رقص اندرآور |
|
با یاد آن که روزی بر وصل می‌وزیدی |
|
| |
بنگر بدین درختان چون جمع نیکبختان |
|
شادند ای بنفشه از غم چرا خمیدی |
|
| |
سوسن به غنچه گوید هر چند بسته چشمی |
|
چشمت گشاده گردد کز بخت در مزیدی |
|
