دیوان شمس/ای طبل رحیل از طرف چرخ شنیده
ظاهر
ای طبل رحیل از طرف چرخ شنیده | وی رخت از این جای بدان جای کشیده | |||||
ای نرگس چشم و رخ چون لاله کجایی | از گور تو آن نرگس و آن لاله دمیده | |||||
اندر لحد بیدر و بیبام مقیمی | ای بر در و بر بام به صد ناز دویده | |||||
کو شیوه ابروی تو کو غمزه چشمت | ای چشم بد مرگ بدان هر دو رسیده | |||||
ای دست تو بوسه گه لبهای عزیزان | در دست فنا مانده تو با دست بریده | |||||
اینها همه سهل است اگر مرغ ضمیرت | بر چرخ پریده بود و دام دریده | |||||
صورت چه کم آید چه برد جان به سلامت | موزه چه کم آید چو بود پای رهیده | |||||
صد شکر کند جان چو رهد از تن و صورت | ای بیخبر از چاشنی جان جریده | |||||
کو لذت آب و گل و کو آب حیاتی | کو قبه گردونی و کو بام خمیده | |||||
یا رب چه طلسم است کز آن خلد نفوریم | ما در تک این دوزخ امشاج خزیده | |||||
محسود فلک بوده و مسجود ملایک | وز همت ناپاک ز ما دیو رمیده | |||||
باغ آی و ز باران سخن نرگس و گل چین | نرگس ندهد قطره ای از بام چکیده | |||||
بربند دهان از سخن و باده لب نوش | تا قصه کند چشم خمار از ره دیده |