دیوان شمس/ای دل به ادب بنشین برخیز ز بدخویی
| ای دل به ادب بنشین برخیز ز بدخویی | زیرا به ادب یابی آن چیز که می‌گویی | |||||
| حاشا که چنان سودا یابند بدین صفرا | هیهات چنان رویی یابند به بی‌رویی | |||||
| در عین نظر بنشین چون مردمک دیده | در خویش بجو ای دل آن چیز که می‌جویی | |||||
| بگریز ز همسایه گر سایه نمی‌خواهی | در خود منگر زیرا در دیده خود مویی | |||||
| گر غرقه دریایی این خاک چه پیمایی | ور بر لب دریایی چون روی نمی‌شویی | |||||