دیوان شمس/ای خواجه تو چه مرغی نامت چه چرا شایی
| ای خواجه تو چه مرغی نامت چه چرا شایی | نی پری و نی چری ای مرغک حلوایی | |||||
| مانند شترمرغی گویند بپر گویی | من اشترم و اشتر کی پرد ای طایی | |||||
| چون نوبت بار آید گویی که نه من مرغم | کی بار کشد مرغی تکلیف چه فرمایی | |||||
| نی بلبل خوش لحنی نی طوطی خوش رنگی | نی فاخته طوقی نی در چمن مایی | |||||
| حق است سلیمان را در گردن هر مرغی | مرغان همه پریدند آن جا تو چه می‌پایی | |||||