دیوان شمس/ای خجل از تو شکر و آزادی

by مولوی

	ای خجل از تو شکر و آزادی			لایق آن وصال کو شادی
	عشق را بین که صد دهان بگشاد			چون تو چشمان عشق بگشادی
	ای دلا گرد حوض می‌گشتی			دیدی آخر که هم درافتادی
	ز آب و آتش چو باد بگذشتی			ای دل ار آتشی و ار بادی
	دل و عشق‌اند هر دو شاگردش			خورد شاگرد را به استادی
	اولا هر چه خاک و خاکی بود			پیش جاروب باد بنهادی
	تا همه باد گشت آبستن			تا از آن باد عالمی زادی
	زاده باد خورد مادر را			همچو آتش ز تاب بیدادی
	کرمکی در درخت پیدا شد			تا بخوردش ز اصل و بنیادی
	عشق آن کرم بود در تحقیق			در دل صد جنید بغدادی
	نی جنیدی گذاشت و نی بغداد			عشق خونی به زخم جلادی
	چون خلیفه بکوفت طبل بقا			کرد خالق اساس ایجادی
	یک وجودی بزرگ ظاهر شد			همه شادی و عشرت و رادی
	شمس تبریز چهره‌ای بنما			تا نمایم سخن بعبادی