دیوان شمس/ایا مربی جان از صداع جان چونی
ظاهر
ایا مربی جان از صداع جان چونی | ایا ببرده دل از جمله دلبران چونی | |||||
ز زحمت شب ما و ز نالههای صبوح | که میرسد به تو ای ماه مهربان چونی | |||||
ایا کسی که نخفت و نخفت چشم خوشت | ز لکلک جرس و بانگ پاسبان چونی | |||||
ایا غریب فلک تو بر این زمین حیفی | ایا جهان ملاحت در این جهان چونی | |||||
ز آفتاب کی پرسد که چون همیگردی | به گلستان که بگوید که گلستان چونی | |||||
ز روی زرد بپرسند درد دل چونست | ولی کسی بنپرسد که ارغوان چونی | |||||
چو روی زشت به آیینه گفت چونی تو | بگفت من چو چراغم تو قلتبان چونی | |||||
جواب گفت که من بازگونه میپرسم | مثال کشت که گوید به آسمان چونی | |||||
دهان گشادم یعنی ببین که لب خشکم | که تا شراب تو گوید که ای دهان چونی | |||||
ز گفت چون تو جویی روان شود در حال | میان جان و روانم که ای روان چونی | |||||
بگو تو باقی این را که از خمار لبت | سرم گران شد پرسش که سرگران چونی |