دیوان شمس/اگر ز حلقه این عاشقان کران گیری
ظاهر
اگر ز حلقه این عاشقان کران گیری | دلت بمیرد و خوی فسردگان گیری | |||||
گر آفتاب جهانی چو ابر تیره شوی | وگر بهار نوی مذهب خزان گیری | |||||
چو کاسه تا تهیی تو بر آب رقص کنی | چو پر شدی به بن حوض و جو مکان گیری | |||||
خدای داد دو دستت که دامن من گیر | بداد عقل که تا راه آسمان گیری | |||||
که عقل جنس فرشتهست سوی او پوید | ببینیش چو به کف آینه نهان گیری | |||||
بگیر کیسه پرزر باقرضواالله آی | قراضه قرض دهی صد هزار کان گیری | |||||
به غیر خم فلک خمهای صدرنگ است | به هر خمی که درآیی از او نشان گیری | |||||
ز شیر چرخ گریزی به برج گاو روی | خری شوی به صفت راه کهکشان گیری | |||||
وگر تو خود سرطانی چو پهلوی شیری | یقین ز پهلوی او خوی پهلوان گیری | |||||
چو آفتاب جهان را پر از حیات کنی | چو زین جهان بجهی ملک آن جهان گیری | |||||
برآ چو آب ز تنور نوح و عالمگیر | چرا تنور خبازی که جمله نان گیری | |||||
خموش باش و همیتاز تا لب دریا | چو دم گسسته شوی گر ره دهان گیری |