| | | | | | |
| |
امروز بت خندان می‌بخش کند خنده |
|
عالم همه خندان شد بگذشت ز حد خنده |
|
| |
پیوسته حسد بودی پرغصه ولیک این دم |
|
می‌جوشد و می‌روید از عین حسد خنده |
|
| |
در من بنگر ای جان تا هر دو سلف خندیم |
|
کان خنده بی‌پایان آورد مدد خنده |
|
| |
بربسته و بررسته غرقند در این رسته |
|
تا با همگان باشد از عین ابد خنده |
|
| |
تا چند نهان خندم پنهان نکنم زین پس |
|
هر چند نهان دارم از من بجهد خنده |
|
| |
ور تو پنهان داری ناموس تو من دانم |
|
کاندر سر هر مویت درجست دو صد خنده |
|
| |
هر ذره که می‌پوید بی‌خنده نمی‌روید |
|
از نیست سوی هستی ما را کی کشد خنده |
|
| |
خنده پدر و مادر در چرخ درآوردت |
|
بنمود به هر طورت الطاف احد خنده |
|
| |
آن دم که دهان خندد در خنده جان بنگر |
|
کان خنده بی‌دندان در لب بنهد خنده |
|
