دیوان شمس/افند کلیمیرا از زحمت ما چونی
ظاهر
افند کلیمیرا از زحمت ما چونی | ای جان صفا چونی وی کان وفا چونی | |||||
ای فخر خردمندان وی بیتو جهان زندان | وی عاشق بیدل را درمان و دوا چونی | |||||
مه گوش همیخارد صد سجده همیآرد | میگوید حسنت را کی خوب لقا چونی | |||||
باری من بیچاره گشتم ز خود آواره | زان روز که پرسیدی گفتی تو مرا چونی | |||||
ماییم و هوای تو دو چشم سقای تو | ای آب حیات ما زین آب و هوا چونی | |||||
تلخ است فراق تو دوری ز وثاق تو | ای آنک مبادا کس دور از تو جدا چونی | |||||
زد طال بقای تو هر ذره که خورشیدی | ای نیر اعظم تو زین طال بقا چونی | |||||
ای آینه مانده در دست دو سه زنگی | وی یوسف افتاده با اهل عما چونی | |||||
ای دلدل آن میدان چونی تو در این زندان | وی بلبل آن بستان با ناشنوا چونی | |||||
ای آدم خوکرده با جنت و با حورا | افتاده در این غربت با رنج و عنا چونی | |||||
ای آنک نمیگنجی در شش جهت عالم | با این همگی زفتی در زیر قبا چونی | |||||
مصباح و زجاجی تو پیش دو سه نابینا | از عربده کوران وز زخم عصا چونی | |||||
پیغام و سلام ما ای باد بگو با دل | با این همه بیبرگی داوودنوا چونی | |||||
بس کردم من اما برگو تو تمامش را | کای تشنه پرخواره با جام خدا چونی |