| | | | | | |
|
اخلایی! اخلایی! صفونی عند مولایی |
|
و قولوا ان ادوایی قد استولت لافنایی |
|
|
اخلایی اخلایی، مرا جانیست سودایی |
|
چو طوفان بر سرم بارد، غم و سودا ز بالایی |
|
|
و قولوا: « ایها المولی، الا یا نظرةالدنیا |
|
فجدلی نظرة احیا، اذا ما شت ابقایی |
|
|
اخلایی اخلایی،بشویید از دل من دست |
|
کزین اندیشه دادم دل به دست موج دریایی |
|
|
یقول العشق لی یا هو فصیحا فاتحا فاه |
|
فمالم تأت لقیاه متی تفرح بلقایی؟! |
|
|
اخلایی اخلایی، خبر آن کارفرما را |
|
که سخت از کار رفتم من، مرا کاری بفرمایی |
|
|
فجد بالروح یا ساقی، و رو منه اشواقی |
|
ولا تبق لنا باقی، سوی تصویر مولایی |
|
|
اخلایی اخلایی، امانت دست من گیرید |
|
که مستم، ره نمیدانم، بدان معشوق زیبایی |
|
|
فجد بالراح لی شکرا، ولا تبق لنا فکرا |
|
فها ان لم تکن صرفا، فما زجه ببلوایی |
|
|
اخلایی اخلایی، به کوی او سپاریدم |
|
بران خاکم بخسبانید کن سرمهست و بینایی |
|
|
الا یا ساقی الواهب، ادر من خمرة الراهب |
|
فلا ندری منالذاهب، ولا ندری منالجایی |
|
|
اخلایی اخلایی خبر جان را که میدانم |
|
که تو بر راه اندیشه حریفان را همی پایی |
|
|
مغانی الروح! غنوالی، وبالاوتار طنوالی |
|
و بالالحان حنوالی غنا کم صفو مغنایی |
|
|
اخلایی اخلایی، که هر روزی یکی شوری |
|
به کوی لولیان افتد، ازان لولی سرنایی |
|
|
و تبریزا صفوالیها، و شمسالدین تالیها |
|
فهو مولی موالیها، و مولا کل علیایی |
|
|
اخلایی اخلایی، زبان پارسی میگو |
|
که نبود شرط در حلقه، شکر خوردن به تنهایی |
|