دیوان شمس/آه خجسته ساعتی که صنما به من رسی
ظاهر
آه خجسته ساعتی که صنما به من رسی | پاک و لطیف همچو جان صبحدمی به تن رسی | |||||
آن سر زلف سرکشت گفته مرا که شب خوشت | زین سفر چو آتشت کی تو بدین وطن رسی | |||||
کی بود آفتاب تو در دل چون حمل رسد | تا تو چو آب زندگی بر گل و بر سمن رسی | |||||
همچو حسن ز دست غم جرعه زهر میکشم | ای تریاق احمدی کی تو به بوالحسن رسی | |||||
گر چه غمت به خون من چابک و تیز میرود | هست امید جان که تو در غم دل شکن رسی | |||||
جمله تو باشی آن زمان دل شده باشد از میان | پاک شود بدن چو جان چون تو بدین بدن رسی | |||||
چرخ فروسکل تو خوش ننگ فلک دگر مکش | بوک به بوی طرهاش بر سر آن رسن رسی | |||||
زن ز زنی برون شود مرد میان خون شود | چون تو به حسن لم یزل بر سر مرد و زن رسی | |||||
حسن تو پای درنهد یوسف مصر سر نهد | مرده ز گور برجهد چون به سر کفن رسی | |||||
لطف خیال شمس دین از تبریز در کمین | طالب جان شوی چو دین تا به چه شکل و فن رسی |