| | | | | | |
| |
آمد آن خواجه سیماترش |
|
وان شکرش گشته چو سرکا ترش |
|
| |
با همگان روترش است ای عجب |
|
یا که به بیرون خوش و با ما ترش |
|
| |
از کرم خواجه روا نیست این |
|
با همه خوش با من تنها ترش |
|
| |
زین بگذشتیم دریغست و حیف |
|
آن رخ خوش طلعت زیبا ترش |
|
| |
ای ز تو خندان شده هر جا حزین |
|
وی ز تو شیرین شده هر جا ترش |
|
| |
شاد زمانی که نهان زیر لب |
|
یار همی‌خندد و لالا ترش |
|
| |
گر ترشی این دم شرطی بنه |
|
که نبود روی تو فردا ترش |
|
| |
بهر خدا قاعده نو منه |
|
هیچ بود قاعده حلوا ترش |
|
| |
این ترشی در چه و زندان بود |
|
دید کسی باغ و تماشا ترش |
|
| |
یوسف خوبان چو به زندان بماند |
|
هیچ نگشت آن گل رعنا ترش |
|
| |
تا به سخن آمد دیوار و در |
|
کز چه نه‌ای ای شه و مولا ترش |
|
| |
گفت اگر غرقه سرکا شوم |
|
کی هلدم رحمت بالا ترش |
|
| |
می‌دهم عشق و ندیمی کند |
|
غرقه شود در می و صهبا ترش |
|
| |
دست فشان روح رود مست تا |
|
میمنه که نیست بدان جا ترش |
|
| |
بس کن و در شهد و شکر غوطه خور |
|
کت نهلد فضل موفا ترش |
|
