دیوان شمس/آمدستیم تا چنان گردیم

by مولوی

	آمدستیم تا چنان گردیم			که چو خورشید جمله جان گردیم
	مونس و یار غمگنان باشیم			گل و گلزار خاکیان گردیم
	چند کس را نییم خاص چو زر			بر همه همچو بحر و کان گردیم
	جان نماییم جسم عالم را			قره العین دیدگان گردیم
	چون زمین نیستیم یغماگاه			ایمن و خوش چو آسمان گردیم
	هر کی ترسان بود چو ترسایان			همچو ایمان بر او امان گردیم
	هین خمش کن از آن هم افزونیم			که بر الفاظ و بر زبان گردیم