| | | | | | |
|
یاد باد آن شب که دلبر مست و دل در دست بود |
|
باده چشم عقل میبست و در دل میگشود |
|
|
بوی گل شاخ فرح در باغ خاطر مینشاند |
|
جام می زنگ غم از آئینه جان میزدود |
|
|
مه فرو میشد گهی کو پرده در رخ میکشید |
|
صبح بر میآمد آن ساعت که او رخ مینمود |
|
|
کافر گردنکشش بازار ایمان میشکست |
|
جادوی مردم فریبش هوش مستان میربود |
|
|
از عذارش پرده گلبرگ و نسرین میدرید |
|
وز جمالش آبروی ماه و پروین میفزود |
|
|
همچو سرمستان دلم تا صبحدم در باغ وصل |
|
از رخ و زلفش سخن میچید و سنبل میدرود |
|
|
گرشکار آهوی صیاد او گشتم چه شد |
|
ور غلام هندوی شب باز او بودم چه بود |
|
|
چون وصال دوستان از دست دادم چاره نیست |
|
چون بغفلت عمر بگذشت این زمان حسرت چه سود |
|
|
گفتم آتش در دلم زد روی آتش رنگ تو |
|
گفت خواجو باش کز آتش ندیدی بوی دود |
|